به نام خدای حق

همیشه نسبت به انگلیس (منظورم دستگاه حاکمه‌ی بر آن در عصر ما است) حس بدی داشته‌ام.

دیشب این حس در من تقویت شد.

در کلاس در نقد انگلیس و حمایت از کشور خودمان، کمی صحبت‌کردم. یکی دو تا از دانشجویان عزیز، به من هشدار دادند که با صحبت سیاسی، یک وقت سرت در گونی نرود و الان داری شنود می‌شوی و ... .

اینجا بود که عمیقا حس‌کردم امپریالیسم رسانه‌ای غرب (به سرکردگی انگلیس) کاری کرده که برخی از مردم ایران به حدی از انجام صحبت سیاسی در جمع مي‌ترسند که دیگر حتی دقت نمی‌کنند آیا صحبت انجام‌شده موافق نظام است یا مخالف نظام؟!

البته آنچه که پیشا در دانشگاه امیرکبیر و اخیرا در دانشگاه تهران شاهد آن هستم، به من نشان داده که در مورد همه‌ی افراد هم اینچنین نیست و خیلی از دانشجویان واهمه‌ای ندارند حرف بزنند؛ چه بسا برخی از آنان چنان بی‌پرده افکارشان را بر زبان می‌رانند که به نظر من اینگونه سخن گفتن اصلا خلاف عقل است!