به نام خدایی که همین نزدیکی است

یکی از رسومی که اخیرا خیلی ذهنم را مشغول‌کرده، عادت فوت‌کردن شمع کیک تولد است. به نظرم شمع روشن نماد زندگی، پویایی و انرژی‌بخشی است. شمع نور زرد زیبایی دارد که در من حس گرمی و گرما ایجاد می‌کند. منظورم از نظر روشنایی‌بخشی نیست؛ یک حالت صمیمیت و نوعی حس روحی خوب به من القاء می‌کند.

وقتی شمع را فوت می‌کنم و به صحنه‌ی خاموش‌شدن شمع که نگاه می‌کنم، بیشتری حسی که در من شکل می‌گیرد، حس «مرگ و فوت‌شدن» است.

به نظرم عادت فوت‌کردن شمع روی کیک تولد خیلی عادت خرافی و مسخره‌ای است. در آن به تعداد سال‌های زندگی یک نفر شمع روشن می‌کنیم و بعد به او می‌گوییم آرزوکن و آنها را فوت‌کن تا همه با هم خاموش بشوند.

به نظرم دقیقا مثل این است که بگوییم آرزویی برای سال جدیدت داشته‌باش تا به آن نرسی، زیرا در این سال خواهی مرد. یا حداقل یک سال به‌دور از گرما و انرژی مثبت، به رنگ تاریک شمع خاموش خواهی داشت.